Salkantay Trek: ode aan Moeder Aarde

"Pas op voor de geesten", waarschuwt gids Walter als we na de eerste dag het basiskamp hebben bereikt. "Op deze plek zijn al heel wat rare dingen gebeurd." We zitten met z´n tienen in dikke truien en jassen rondom een piepklein tafeltje in een schuurtje. Het is er donker en koud, maar een kaarsje en een vrolijk Peruaans kleedje maken het toch gezellig. "Als je hier alleen slaapt of alleen rondloopt, dan komen ze", gaat Walter verder. "Nog niet zo lang geleden was het weer raak. Er vlogen er twee rond, waarvan eentje zonder maag. En laatst is iemand ´s nachts meegenomen. Hij werd wakker bij het meer. Daar heeft hij trouwens ook zeemeerminnen gezien." We kijken elkaar verbouwereerd aan. Waar zijn we in hemelsnaam beland? In gedachten verzonken beginnen we aan onze soep. Walter staat op en gooit zijn eerste lepel naar buiten. "Voor Moeder Aarde." Dampende borden rijst verzetten onze gedachten. We kletsen nog wat, trekken alle kleren aan die we hebben en gaan slapen.

De volgende ochtend tikt de kok tegen onze tent. We krijgen een kopje cocathee, heet water met heilige cocabladeren tegen hoogteziekte. En dan beginnen we aan de zwaarste etappe van de tocht naar Machupicchu, een klim naar een pas op 4.600 meter. Walter waarschuwt ons: dit is alleen te doen op wilskracht. Onderweg nemen we een steen mee om te offeren. Want wie een berg beklimt, moet de berg iets teruggeven. Uren later bereiken we compleet uitgeput de top. We hebben het gehaald! We gaan in een kring staan, laten de oerkracht van de steen tot ons doordringen en doen een wens. De steen plaatsen we samen met drie cocablaadjes op een van de vele torentjes. Uitgelaten dalen we af naar het basiskamp. Daar aangekomen blijkt Henrik, een zonderlinge epileptische Zweed in onze groep, verdwenen te zijn. Allerlei scenario´s passeren de revue. De eerste dag besloot Henrik in zijn eentje een paar uur in het aardedonker te gaan paardrijden, waarschijnlijk is hij nu een zijpad ingeslagen om een gedicht te schrijven of een hoed te vlechten. Na twee uur komt hij op zijn dooie gemakje aanwandelen. Hij heeft thee gedronken met wat lokale bewoners. Walter vraagt om een mes, wij proosten op de dag. We eten in de woonkamer van de eigenaar van het kamp. Dat wil zeggen: het middelste hokje van een schuurtje. Er is geen vloer, geen licht en overal kruipen wilde cavia´s.

Lianen, watervallen en talloze bijzondere bloemen en planten. De derde dag trekken we de wondere wereld van de jungle in. De zon schijnt en we doen het lekker rustig aan. We moeten wel oppassen, want hoewel het fijn is dat een groene slang geluk brengt, brengen zwarte en witte slangen ongeluk (maar moesten we die nu links of rechts passeren?). ´s Middags brengt een busje ons naar het volgende basiskamp. Nadat we een uur op Henrik hebben gewacht, stuiteren we de weg op. Uit de luidsprekers schallen Surfin´ USA, Twist and Shout en hysterische Peruaanse muziekjes. We zijn melig: straks kunnen we eindelijk douchen en wel in echte hot springs! Zoveel luxe zijn we niet meer gewend en een beetje onwennig stappen we de warme bassins in. Om ons heen zien we bergen met besneeuwde toppen en we wanen ons in een sprookje. ´s Avonds drinken we Peruaanse drankjes bij het kampvuur en leer ik Franse Canadezen Nederlands.

Zo lang mogelijk marcheren in de brandende hitte. Dat is wat de vierde dag voor ons in petto heeft. Dachten we dat we schoon waren, binnen een uur zijn we weer helemaal stoffig en bezweet. Het lijkt wel militaire boot camp. Na de lunch verruilen we het stoffige zandpad voor treinrails. We volgen het spoor naar een dorpje aan de voet van Machupicchu. Om ons heen kijken is er niet bij. We concentreren ons op de houten bielzen en trippelen door tot er een trein aankomt of we de slappe lach krijgen.

Machupicchu in zicht! De laatste dag starten we om halfvijf ´s ochtends met de steile klim naar boven. Net als we denken dat er geen eind komt aan de trappen, zijn we er. Machupicchu is adembenemend mooi. Hoge, met wolken omsluierde bergen en in het midden een oude, ongelooflijk vernuftige stad. Of het allemaal nog niet genoeg is geweest, besluiten we ook de nabijgelegen berg Waynapicchu te beklimmen. Nog een keer happen naar adem, nog een keer stap voor stap naar boven. Maar dat is het waard! We maken foto´s, schuifelen de berg af en slenteren nog even door Machupicchu. ´s Avonds eten we met z´n allen in een restaurantje en dan keren we terug naar Cuzco. De volgende dag neem ik de nachtbus naar Arequipa, de op een na grootste stad van Peru.

Vanavond ga ik langs bij drie Canadese jongens om ons plan voor de komende dagen door te nemen: een tweedaagse trek door een van de diepste kliffen ter wereld, de Colca Canyon. Mijn twee Duitse tentgenotes gaan ook mee. Mijn kleren zijn gewassen en ik ben er weer klaar voor. Laat die klif maar komen!