Arriba Arequipa!

Een grote wolk zand stuift onder onze bus vandaan. We laten Arequipa achter ons en belanden in een westernfilm. Dorre grond, woeste bergen en veel cactussen. De touringcar is weliswaar luxe, maar nauwelijks bestand tegen het onregelmatige wegdek. De veren piepen onophoudelijk en binnen de kortste keren hebben we een lekke band. Drie Popeyes met olie besmeurde overalls gaan voor ons aan de slag. Gelukkig hebben we achtergrondmuziek: Arriba Arequipa! Een uur later dan gepland belanden we bij Cruz del Condor, een uitkijkpunt waar je normaliter condors kunt spotten. Maar die hebben geen zin vandaag en laten zich niet zien. We rijden door naar het startpunt van onze trek, het slaperige dorpje Cabanaconde, bovenaan de klif Canon del Colca. Net als we concluderen dat hier helemaal niets te doen is, horen we een paar keiharde knallen. Lucky Luke is er niets bij. Het blijkt een feestdag te zijn en een handjevol dorpsbewoners start de optocht: drie rondjes om het centrale pleintje. Tijdens de lunch ontmoeten we onze groepsgenoten: twee stugge Australiers en een Zwitserse militair. Ik ben blij dat Gudrun, een van mijn Duitse Salkantay-tentgenotes, ook in mijn groep zit. De Canadezen hadden toch te weinig tijd voor een driedaagse trek en de andere Duitse vond het wel even welletjes na de Salkantay.

's Middags dalen we de klif af. Het is er ongelooflijk droog en stoffig. En we zien een condor. Wat een spanwijdte!! We stappen stevig door en komen een groepje Peruanen tegen die, bij gebrek aan wegen, producten per ezel naar de klifdorpjes vervoeren. Een van hen is student, de enige uit de wijde omtrek die de kans heeft gekregen om naar de universiteit te gaan. We praten over de vele gemiste kansen voor Peru en steken de rivier over. We zijn nu aan de andere kant van de klif en hier groeit en bloeit van alles. Vijgen, peren, avocado's en allerlei geneeskrachtige planten. 's Avonds eten en slapen we bij een Peruaanse familie. Gastvrouw Rosita laat ons de slaapkamers zien. De bedden staan op houten palen in het zand en in het midden van de matras zit een soort slaapgeul. Gudrun en ik vinden het fantastisch en drinken in de tuin een Inca Kola. Dan komt de man des huizes aangewandeld met een typische draagzak. Hij plant zijn schop in de grond en vertelt trots over zijn akker en zijn overheerlijke varkens. Vlak voor etenstijd nemen we een kijkje in de primitieve keuken: een vuurtje met een paar gedeukte pannen. Rosita maakt spaghetti en wij snijden de tomaten. Op de grond scharrelt een witte cavia die we omdopen tot 'Cena', maaltijd, aangezien cavia hier een lokale specialiteit is.

Het bed slokt me bijna op, maar slaapt heerlijk. Rosita's dikke pannenkoeken geven ons de volgende ochtend genoeg brandstof voor de rest van de afdaling. Na een paar uur zandhappen bereiken we de groene oase beneden. We nemen een frisse duik in het zwembad en beginnen dan aan de klim terug naar boven. Gudrun en ik gaan er blijkbaar als een speer vandoor. "These girls are crazy", hoor ik een van de Australiers achter ons zeggen. "Komt door de Salkantay", hijgt de gids. 's Avonds zijn we weer terug in Cabanaconde. We slapen in een hotelletje, badderen de volgende ochtend nog even in de hot springs en keren dan terug naar Arequipa.

In de Rio Chili, een rivier vlak bij Arequipa, schijn je goed te kunnen raften. Dus dat gaan we uitproberen. Gudrun, vriendin Angie en ik hijsen ons in wetsuits en klimmen de boot in. Zo koelbloedig mogelijk klem ik mijn voet vast, want na een half uur naar noodscenario's luisteren zie ik allerlei dramatische ongelukken voor me. Het valt mee. We sjezen de rivier af, peddelen ons wild en gillen wat af. Kletsnat keren we terug in Arequipa.

Arequipa is vies, chaotisch en als je niet uitkijkt word je platgereden door een van de talloze gele minitaxi's. Maar temidden van dat alles vind je allerlei verborgen juweeltjes. Overal in de stad heb je uitzicht op de bergen en de grote vulkaan El Misti. Achter smoezelige deuren vind je kleine restaurantjes waar je tussen de Peruanen lokale gerechtjes kunt uitproberen. En niet te vergeten de markt, een ware bezienswaardigheid. Mannen hakken vlees, vrouwen wegen kaas en persen exotische fruitsapjes. Maar de topattractie is toch wel het kraampje met 'Jugo de Ranas', kikkersap. In een aquarium krioelen tientallen kikkers die in de mixer ernaast een bizarre dood te wachten staat.

"Open, dicht, open, dicht." Ik volg gehoorzaam de instructies van Senor Doctor Jose Santos Sobenes Paulet. Na de Colcatrip heb ik veel last van mijn oog. Eerst is alleen mijn rechteroog opgezwollen, maar 's nachts kan ik allebei bijna niet meer opendoen door vreemde korsten. Ik weet niet of de druppeltjes uit de apotheek wel goed zijn, dus neem een kijkje in het plaatselijke ziekenhuis. Terwijl mijn hoofd vastzit in een klem en Sr. Doctor allerlei vloeistoffen in mijn ogen giet, moet ik vragen beantwoorden over vleessoorten in Peru. Gelukkig word ik snel bevrijd. De infectie is te wijten aan het zwembadwater in de oase. Ik mompel dat dit mijn straf is voor een momentje rust. Sr. Doctor glimlacht en ik krijg nieuwe druppels.

Nu ben ik in Puno. Ik zie er nog steeds uit alsof ik een flinke rechtse heb geincasseerd. Maar dat is niet erg. Het zonnetje schijnt en ik ga de eilanden op het Titicacameer verkennen. Met zonnebril!