Sinterklaas in Cuzco

Hij hoest, zucht en zijn ogen flitsen onophoudelijk heen en weer. De jongen naast me in het vliegtuig van Caracas naar Lima verstoort mijn nieuwe vliegritueel. Dat houdt in: mezelf gedragen als een doorgewinterde zakenreiziger. Ik blader met een verveelde blik het vliegmagazine door en probeer zo snel mogelijk in slaap te vallen. Ik duim dat mijn buurman geen vliegangst heeft en al mijn progressie in een klap verwoest. Maar de ware Jacopo, want zo heet -ie, blijkt een hele aardige Italiaanse student te zijn - zonder vliegangst. Hij spreekt geen Engels, maar wel vloeiend Spaans. We kletsen over Venezuela, Enrico Fabris, pasta en Victoria Beckham en binnen een mum van tijd landen we in Lima. Ik zoek een plek om de nacht door te brengen, bestel ergens thee en raak aan de praat met de ober. Als hij hoort dat ik nog een paar uur moet wachten, stuurt hij me zonder pardon naar een ander gedeelte van het restaurant. Hij legt een stapel tijdschriften en een glas water voor me neer en zegt dat zijn collega´s op me zullen letten. Ik verbaas me over zoveel gastvrijheid en bestudeer de laatste Peruaanse mode.

De volgende ochtend neem ik een binnenlandse vlucht naar Cuzco, een van de hoogste steden ter wereld en eens het centrum van het Incarijk. Vanuit het vliegtuig is het majestueuze Andesgebergte goed te zien. Hier word ik echt blij van. Ik ben er bijna! Dat er alweer niemand voor me klaarstaat op het vliegveld mag de pret niet drukken. Ik loop naar de balie en even later rijd ik met een taxi naar het hostel. In de buitenwijken van Cuzco lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Mannen en vrouwen trekken krakkemikkige houten karren voort en dragen traditionele kleding en hoeden. Mijn hostel ligt in het centrum en de kamer heeft een geweldig uitzicht over de stad. Via eeuwenoude, steile straatjes loop ik naar beneden om de stad te verkennen.

Terwijl ik aan het bedenken ben hoe ik straks in hemelsnaam boven moet komen, beland ik op het Plaza de las Armas. Twee kathedralen omringen het grote centrale plein met een fontein, bloemenperkjes en bankjes. De basisschool heeft pauze en voor ik het weet word ik aangeklampt door een schattig meisje. Ik koop een zelfgemaakt breiseltje en voel me Sinterklaas. Voor ik het weet volgt de tweede en vervolgens een hele horde verkopers. Massages, tours, poppen en schilderijen, wie over het plein loopt heeft geen seconde rust. Veel Peruanen zijn arm en dat is hier goed te merken. Er komt een jongetje naast me zitten met z´n lunchpakket: een klein broodje en een stuk fruit. Zijn kleren zitten vol vlekken en hij slaat geen acht op de vele kruimels. In tegenstelling tot zijn klasgenoten lijkt hij niet te kunnen lachen en bedelt hij niet om geld. Hij heeft alleen oog voor zijn eten. Ik maak een praatje met hem, maar tot overmaat van ramp zeg ik dat de sinaasappels in mijn land veel groter zijn. Ik kan mezelf wel voor m´n hoofd slaan en koop mijn schuldgevoel af met een muntje. Hij blijft de hele dag door mijn hoofd spoken.

Vlakbij Cuzco ligt het dorpje Pisac, bekend om de kleurrijke Incamarkt. Ik neem de bus en hobbel nog hoger het Andesgebergte in. Onderweg komen we lama´s tegen en werken Peruanen op het land. Op de markt is echt alles te koop, van halve kippen en cocabladeren tot truien van Alpacawol. Op de weg terug ruikt het hele busje naar gepofte mais en zelfgemaakte baksels. Vrouwen nemen de laatste roddels door en hun kinderen liggen op schoot te slapen.

Ik bestudeer mijn aankoop: een soort bandana om vet haar te verbergen. Want nog even en mijn bergschoenen kunnen uit de kast! Morgen begin ik aan de Salkantay Trek, een vijfdaagse trektocht naar de ´verloren´ Incastad Machupicchu. Ik moet het alleen mijn voeten nog vertellen...