In elk stadje een ander schatje

Ik voel me net de koningin! Drie dagen ronddobberen in de Mekongdelta betekent drie dagen zwaaien. Aan de oevers van de rivier begroeten locals ons keer op keer vol enthousiasme. Moeders die de was doen, jonge meisjes die hun lange haren inzepen, mannen die in lange, houten boten aan het vissen zijn en vooral talloze spelende kinderen die spontaan dansshows opvoeren.

We bezoeken drijvende markten, proeven het lokale fruit, bezoeken kokosnootsnoep- en rijstfabrieken en stoppen af en toe bij een dorpje om het echte rivierleven van dichtbij te bekijken. Nooit geweten trouwens dat hier, in the middle of nowhere, zo’n mooi ziekenhuis staat! In het eerste stadje waar we overnachten stoot Leonie op de stoep tegen een geparkeerde motorbike, met een gapende wond als resultaat. We weten niet goed wat we moeten doen - het wcpapier dat nog in mijn tas zat is in luttele seconden rood en doorweekt – en terug in het hostel besluiten we naar een dokter te gaan. Het hostelpersoneel regelt een taxi en binnen een paar minuten komt een gekke motorkoets aangereden waarmee we door de stad scheuren. De driver houdt ervan om haaks door de metersdikke horde motorbikes te rijden en wij kunnen alleen nog maar lachen om deze bizarre situatie. De dokter ‘is er even niet’, dus we moeten door naar het ziekenhuis. Daar staat een heel leger witte jassen ons op te wachten. Het lijkt wel of het hele ziekenhuis is uitgerukt om Leonies voet te bewonderen. Vakkundig zet de arts een paar knalblauwe hechtingen, een paar minuten later zitten we weer prinsheerlijk in de koets en de voet van Leonie zwelt intussen lekker op.

Na drie dagen komen we aan in de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. We huren een tuk-tuk om de stad te bekijken, want van lopen komt natuurlijk niet veel terecht. Onze tuk-tukdriver is John, een superschattige oude man die de deal van zijn leven heeft gemaakt. Twee dagen rondrijden met twee Nederlandse meiden achterin, dat maakt hij overduidelijk niet elke dag mee. Hij verontschuldigt zich bij elke hobbel en als de motor een paar keer afslaat tijdens het rijden weet hij niet hoe snel hij met de tuk-tuk mee moet rennen om ‘m weer aan de praat te krijgen.

We tuffen naar de belangrijkste tempels en paleizen en natuurlijk ook naar de Killing Fields. Hier zijn in de jaren zeventig talloze Cambodjanen op gruwelijke wijze vermoord door aanhangers van de Khmer Rouge. Baby’s werden met hun hoofd tegen een speciale ‘killing tree’ geslingerd en ook voor volwassenen hadden de Khmer Rouge een heel arsenaal aan martel- en moordtechnieken in petto. In de stad is te zien hoe Cambodjanen in een voormalig schoolgebouw – nu museum - door de Khmer Rouge gevangen werden gehouden en gemarteld tot de dood volgde. De cellen verkeren nog in dezelfde staat als toen en de martelwerktuigen liggen er alsof ze gisteren nog zijn gebruikt.

We zijn helemaal onder de indruk van alle gebeurtenissen in het verleden en verbazen ons over de vrolijkheid van de Cambodjanen en het frisse, goed onderhouden, Pnomh Penh van nu. Pnomh Penh is een geweldige stad, vol kleurrijke gebouwen. ’s Avonds zijn we toe aan luchtigheid en luxe en drinken we samen met een Nederlandse jongen die we hier hebben ontmoet een wijntje in het voormalige Foreign Correspondent’s Cafe. De Nederlandse jongen is in gesprek met een Ier die werkt voor het ministerie en dankzij deze connectie eten we op kosten van de Ierse overheid een superpizza. Met een goede bodem maken we ons op voor de reis naar Battambang, een koloniaal plaatsje in het binnenland.

In Battambang vinden we al gauw een ander schatje dat ons rond wil rijden: een jonge student die als tuk-tukdriver werkt om zijn studie te kunnen betalen. We besluiten met hem mee te gaan om een paar plattelandsdorpen te bekijken. Het is een geweldige ervaring. Alle dorpen en huizen liggen aan de kant van de weg, dus kunnen we het alledaagse leven goed inspecteren. En ook hier is het weer zwaaien we tot we polsspierpijn krijgen. Bij een tempeltje ontmoeten we een Cambodjaanse jongen van een jaar of veertien. Hij praat voor het eerst in zijn leven met een buitenlander praat en is “soooooo excited!”. Hij is helemaal ondersteboven van het feit dat hij zijn Engels kan oefenen en we kletsen over van alles en nog wat. Hij is overduidelijk erg slim, wil Politicologie studeren en is nieuwsgierig naar alles. Toch is het maar de vraag of hij iets met zijn capaciteiten kan doen: studeren is duur en niet voor iedereen weggelegd. Aan het eind van de dag maken we een ritje op een bamboetreintje. Deze treintjes bestaan uit losse onderdelen en rijden heen en weer op één spoor. Als er een tegenligger aankomt is het simpel: een van de treintjes moet wijken. Ons treintje heeft weinig vracht en hierdoor geen voorrang, dus wij zijn telkens de sjaak. De bestuurder is het gewend en heeft maar even nodig om het treintje uit elkaar te halen en weer op de rails zetten. En dan sjezen we er weer vandoor, met grote snelheid en stuiterend over allerlei hobbels. Het voelt als de Cambodjaanse Python!

Vanuit Battambang reizen we per boot door naar Siem Reap, de toegangspoort voor de Angkor Wat-tempels. Dé kans om het echte Cambodjaanse rivierleven mee te maken. En natuurlijk worden we ook hier overal toegezwaaid. Siem Reap is erg toeristisch en meteen staat er een horde tuk tuk-drivers te schreeuwen om klandizie. Wij hebben geleerd om niet meteen toe te happen en komen in het stadje al gauw een schattige student tegen die vanuit een afgelegen provincie naar Siem Reap is gekomen om als tuk-tukdriver geld te verdienen. Zijn vader is blind geraakt tijdens de Khmer Rouge-periode en om zijn ouders te kunnen onderhouden woont hij nu samen met monniken in een tempel in Siem Reap. “Mijn ouders zijn mijn kinderen”, zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De tempels van Angkor Wat zijn zo ongelooflijk groot en indrukwekkend dat we twee dagen nodig hebben om alles te kunnen zien. We bezoeken ook nog twee verre bestemmingen: een bijzondere tempel waaraan voornamelijk vrouwen gewerkt hebben en watervallen met gegraveerde stenen.

Na deze culturele overdosis is het tijd om te relaxen! We gaan door naar Ko Chang, een Thais eiland op de route naar Bangkok. We slapen in een bungalowtje met zeezicht en denken een paar dagen aan niets anders dan lezen, zwemmen en eten.

En dan moeten we toch echt weer terug naar Bangkok. We verwennen onszelf met een uitgebreide beautybehandeling. Van een Thaise massage tot een manicure, we laten alles over ons heen komen. De pedicure is een ware belevenis. De rasp wordt erbij gehaald en tot grote hilariteit in de salon vliegen de eeltlagen in het rond alsof het Parmezaanse kaas is. Brandschoon, met babyvoetjes en helemaal ontspannen stapt Leonie in het vliegtuig naar huis en maak ik me op voor een nieuw avontuur. Oz, here I come!