Slapen tussen bananen en boeren in de pampas

Vanuit het autoraampje zie ik La Paz achter me verdwijnen. De hoofdstad van Bolivia is een heksenketel. Om over te steken is enige behendigheid onontbeerlijk. Microbusjes scheuren af en aan. De bijrijders hangen naar buiten en krijsen zo hard mogelijk de bestemmingen. Wil je instappen, dan moet je snel zijn: voor je het weet beland je tussen de schuifdeuren. Winkels zijn er amper, de straten zijn volgebouwd met kraampjes. De grootste toeristische attractie is de heksenmarkt. Temidden van de standaardbreisels verkopen oude vrouwtjes heilige kruiden, amuletten en gedroogde lama-embryo´s.

Voor even verruil ik La Paz voor Bolivia´s mooiste natuurgebieden. Sarah en Simone, die ik bij toeval in een taxi heb ontmoet, happen in een broodje kip. Ik heb ze overgehaald om ook de Chorotrek te doen en we hebben er alledrie zin in. Het reisburootje heeft ons mooi weer beloofd, dus onze windjacks en warme trui hebben we achtergelaten in het hostel. Op naar de tropische Yungas!

Al snel verandert het landschap. Het is bijna onbegrijpelijk, op nog geen steenworp afstand van La Paz bevindt zich een sereen maanlandschap. Onze oren blijven maar ploppen; we gaan hoger en hoger. Na een tijdje komen we aan bij het startpunt. We kijken onze ogen uit. We staan midden in de Cordillera Real op vulkanische grond tussen de wolken. In de koude mist schuifelen we naar beneden. De bergachtige grond gaat langzaam over in fluweelgroene heuvels waarop lama´s grazen. Her en der staan wat krakkemikkige stenen huisjes. Bij een nabijgelegen stroompje ligt de was verspreid. Ik loop een eindje op met drager German en zeg dat de mensen hier wel heel eenvoudig leven. Een beetje pijnlijk, want in het dorpje blijkt de gids te wonen en ook Germans huis is niet veel luxueuzer. Sinds twee jaar is hier elektriciteit en dat wordt alleen gebruikt voor licht. Als het regent verzamelen alle bewoners zich in het buurthuis, de enige droge plek in het dorp.

Ondanks de frisse wind lunchen we buiten. We lopen verder en het groene mos maakt plaats voor allerlei soorten grote planten. Ons eerste kamp ligt in een vallei bij een rivier die ons doet denken aan een ijskoude versie van Duinrell. Het ziet eruit als een filmdecor, maar we beginnen ons wel een beetje zorgen te maken over de nachtelijke temperaturen. We springen nog even voor het vuurtje van ons avondeten, maar dan moeten we er toch echt aan geloven. Elk uur worden we wakker. Ik droom over koelkasten en schaatswedstrijden.

Met kleine oogjes gaan we de volgende dag opgewekt op pad. Vandaag bereiken we immers een subtropisch gebied. We passeren watervallen, kleurrijke vlinders en ondefinieerbare insecten en proberen niet uit te glijden over de vochtige keien. ´s Avonds komen we aan bij het tweede kamp, omringd door bananenplanten. Een andere groep van drie Belgen logeert er ook. We kletsen wat en doen hysterische kaartspelletjes tot de laatste kaars op is. Helaas is het er niet veel warmer dan de vorige dag. We kruipen de tent in en maken ons op voor nog een bibbernacht.

Als we de laatste dag om halfzes de tent opendoen, zien we de zon in de verte. We ontbijten en gaan er snel vandoor. Er staan wat klimmetjes op het programma en de brandende zon maakt het er niet makkelijker op. Maar we zijn allang blij dat we de koude tent uit zijn, dus we zetten door. Tussen de middag bereiken we het eindpunt en nemen de bus naar het plaatsje Coroico. We kiezen voor een afgelegen hostel met bloementuinen en geweldige uitzichten. Het is bijna jammer dat ik de volgende dag weer door ´moet´ naar Rurrenabaque, een dorpje in het Amazonegebied. Na een lange busrit kom ik er aan.

In Rurrenabaque is niet veel te beleven. Ik loop wat rond, luier in een hangmat en ga eten. Bij het reisburootje haal ik de eigenaar over om mijn pampastrip een dag te vervroegen. In de jeep ontmoet ik de groep: drie Engelse jongens, drie Ierse jongens en de vriendin van een van hen. Al bij de eerste tussenstop slaan ze bier in en leer ik diverse boervariaties kennen. We rijden verder naar de boot die ons naar het slaapkamp brengt. We zien krokodillen en allerlei andere beesten en ik lach me kapot als de jongens schrikken van een schildpad. We dumpen onze tassen bij het kamp en varen door naar de pampasbar om de zonsondergang te bekijken. De Ieren en Engelsen kopen kratten vol bier. De andere groepen in de bar kijken me meewarig aan en ik glimlach stom terug. Na het eten is het tijd voor bierspelletjes. Ik doe niet echt mee, dus ik mag kiezen wie moet drinken. Liters en liters gaan er doorheen. Af en toe houdt een van hen een pauze om hele vloedgolven de rivier in te storten. Boeren en scheten hoor ik al niet eens meer.

Na een woelige nacht stap ik als enige zonder kater uit bed. Na het ontbijt gaan we op slangenjacht. Gids Diego is een echte pampasjongen die af en toe ineens stilstaat om met een stokje in de bosjes te prikken. Wij voelen ons net Steve Irwin en kijken stoer onder takkenbossen en struiken. We hebben geluk, want we zien een anaconda, een cobra die een rat oppeuzelt en de dodenslang, de meest gevaarlijke slang van Bolivia. ´s Middags gaan we piranavissen. We gooien zelfverzekerd onze hengels uit, maar Diego is de enige die om de haverklap beet heeft. Gelukkig maar, want dit wordt onze avondmaaltijd. Ik vang een minipirana die ondanks zijn boze blik en vlijmscherpe tanden een beetje bleek ziet, dus ik gooi ´m maar terug.

Het geld van de jongens begint op te raken en de voorraad bier slinkt. Ze besluiten om dan maar te pokeren. Enthousiast leren ze me de spelregels en we spelen door tot we te moe zijn. Als we de volgende dag roze dolfijnen gaan zoeken, is het muisstil in de boot. Iedereen ligt languit te slapen en Diego kijkt tevreden om zich heen. ´s Middags haalt de jeep ons weer op. Een kapotte rem en een lekke band later arriveren we in Rurrenabaque. De volgende dag maak ik me op voor weer een lange busrit naar La Paz.

Net als op de heenreis ben ik de enige buitenlander, dus ik word van top tot teen bekeken. Maar mijn medepassagiers verbazen mij net zo goed. Er stapt een vrouw in met een draagzak vol levende kippen, een man neemt plaats in het gangpad terwijl er zitplaatsen genoeg zijn en tijdens een tussenstop wast een omaatje haar vlechten met cola. De bus stopt een halfuur om ergens gezamenlijk te lunchen en als we bij een dinerplek aankomen hoor ik iemand roepen: "We zitten vol! We willen door naar het volgende dorp!" Het protest zwelt aan en iedereen joelt mee. Ik hang glimlachend achterover: dit is Bolivia.