Eilandhoppen op het Titicacameer

"Niet Titicaca, maar Tieietieiekhhaaakhaaaa", verbetert de gids ons in de boot op weg naar de Islas Flotantes, drijvende eilanden op het Titicacameer. "Titi betekent poema en Caca rots. Maar als je dat laatste verkeerd uitspreekt, dan kun je de betekenis wel raden..." Op de drijvende eilanden wonen de Uros, een volk dat leeft dankzij dikke rietstengels. De wortels verwerken ze tot de ondergrond en van de rest van het riet maken ze goudgele boten en hutten. De Urosvrouwen verwelkomen ons met een traditioneel lied. Hoewel het er enorm toeristisch is, is het wel even leuk om rond te banjeren op het zompige riet. Dit is immers de enige plek ter wereld waar mensen op deze manier leven. Toch ben ik blij dat we snel doorvaren naar Amantani, een ´echt´eiland in het Titicacameer.

Samen met Katie, een filmproducente uit LA die ik op de boot heb ontmoet, logeer ik bij een gastgezin. Moeder Epifania haalt ons op in de haven. Net als alle andere vrouwen op het eiland draagt ze een grote zwarte doek op het hoofd en een kleurrijke blouse en rok. Ze brengt ons naar haar kookhutje en serveert een late lunch: groenten, kaas en soep gemaakt van quinoa, een graansoort uit de Andes. Hier op het eiland eet iedereen vegetarisch; vlees en vis is er nauwelijks te krijgen. Als dank geef ik Epifania een grote zak rijst die ik op de markt in Puno heb gekocht. We ontmoeten de rest van de groep even later op het centrale plein en klimmen omhoog naar de 4.150 meter hoge Pachatata, Vader Aarde, waar een oude Incaruine staat. Vlak ernaast staat de Pachamama, Moeder Aarde, die nog hoger is. Volgens onze gids is dit een magische, magnetische plek en als we bij het ondergaan van de zon drie rondjes om de ruine lopen, mogen we een wens doen.

Na een fenomenale zonsondergang lopen we in het donker weer terug naar ons gastgezin. Als we het avondeten op hebben, hult Epifania ons in de traditionele Amantanikleding voor het feest van vanavond. Katie en ik proberen beleefd onze lach in te houden. De rok en blouse combineren prachtig met onze fleecejas, vieze broek en bergschoenen. Op weg naar het plein is Epifania nauwelijks bij te houden. In het donker struikelen wij over de losse stenen en de hoofddoek zakt constant af. Eenmaal aangekomen lachen we om de mannen die gehuld zijn in enorme poncho´s met puntmutsen. De panfluitist en gitarist arriveren en het feest kan beginnen. Hand in hand dansen we in lange slierten met de dorpsbewoners. Al snel verplaatsen we ons naar buiten, waar we om een knapperend vuurtje nog even doorgaan.

De volgende dag varen we al vroeg naar Taquile, het buureiland van Amantani. Via een steil, kronkelend pad lopen we in een paar uur naar het dorpsplein boven. Ook hier loopt iedereen in traditionele kleding. Vrijgezelle meisjes herken je bijvoorbeeld aan dunne in plaats van dikke kwasten aan de rokken, vrijgezelle jongens dragen de punt van hun muts naar links in plaats van naar rechts. We kijken wat rond op het eiland en lunchen in een restaurantje met een geweldig uitzicht over het Titicacameer. Dan lopen we weer naar beneden en varen terug naar Puno.

Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van het mooie Peru en stap uit in het Boliviaanse grensplaatsje Copacabana, ook aan het Titicacameer. Ik ga lunchen in de centrale markthal. Honderden Bolivianen eten hier aan kleine tafeltjes wat de pot schaft. Het aanbod is bij elk kraampje hetzelfde, dus ik schuif aan bij de kokkin met het vriendelijkste gezicht. Links van me slurpt een oude vrouw met gouden tanden haar soep op. Rechts van me sorteert een klein meisje visgraten.

Ik wandel nog wat rond en koop een bootkaartje naar Isla del Sol, een Boliviaans eiland in het Titicacameer. De volgende ochtend vertrekt de boot. We meren aan in het noorden en wandelen via hoge heuveltoppen naar het zuiden. Het is heerlijk weer en de uitzichten zijn geweldig. Aan het eind van de dag keren we weer terug in Copacabana. Op straat staan overal kruiwagens met enorme bergen megapopcorn. Ik koop een zakje en begin dan aan de laatste klim van vandaag, naar een uitzichtpunt voor pelgrims dat hoog uittorent boven het stadje.

Voor ik de bus neem naar de hoofdstad La Paz heb ik nog even tijd om de dagelijkse autozegening te bekijken. Ik val van de ene verbazing in de andere. De auto´s positioneren zich in een rij voor de kerk en de eigenaars versieren ze met bloemenkransen. Vervolgens verschijnt de priester die de auto´s besprenkelt met heilig water. Na een kort gebed giet een oud vrouwtje een plakkerige vloeistof over de banden en het dak en strooit dan met confetti. Grondvuurwerk beeindigt de ceremonie.

Morgen begin ik een een nieuwe trek: de Choro, een tocht van de hoge bergen van de Cordillera Real naar het subtropische gebied Yungas. Daarna ga ik meteen door naar de Pampa´s. Witte schimmels zal ik er niet zien. Maar ach, krokodillen zijn toch ook leuk?!