Aardbeienlolly`s, hittekronkels en mega-ijsblokken

De wolken kun je er bijna aanraken. Potosi is de hoogste stad van de wereld en vooral bekend om de donkere, grijze mijnen waarin Boliviaanse mannen zich soms letterlijk doodwerken. Het centrum van de stad is allesbehalve tragisch. Het is er gezellig met gele en terracottakleurige huizen en koloniale gebouwen. Ik breng mijn spullen naar het hostel en ga eten in een zolderrestaurantje. Ik pluk wat aan het tafelkleedje en kijk dan ineens recht in de ogen van twee meisjes die ik op de boot op het Titicacameer heb ontmoet. We barsten in lachen uit, ik schuif aan en we kletsen bij over onze reisavonturen. Het regenseizoen is begonnen in Bolivia en het is druilerig met af en toe een stortbui. De dagen in Potosi brengen we voor een groot deel door in knusse cafeetjes waar de kerstverlichting nog op volle toeren draait. Geen straf, gezien de uitgebreide selectie taartjes in de vitrines.

Dan neem ik de bus naar Uyuni voor een driedaagse jeeptocht door de zoutvlaktes van Salar de Uyuni. De bus is klein en zoals zo vaak stappen arme Boliviaanse vrouwen met hordes kinderen in op de meest afgelegen plekken: voor een schijntje krijgen ze een staanplaats. De stoel naast me is vrijgekomen en een van de moeders besluit van de gelegenheid gebruik te maken. Ze gaat naast me zitten en valt in slaap. Op mijn schouder welteverstaan. De baby in de draagzak hang over mijn schoot en haar zoontje zit op mijn voeten. Hun sterke lichaamsgeur broeit onder de lagen kleding en ik begin me een beetje claustrofobisch te voelen. Gelukkig komen we zeven uur later aan in Uyuni. Als ik de volgende ochtend de deur van mijn hostel uit stap om te douchen stap ik bijna op een door de regen week en bleek hoofd van een kip. Ik vraag me af of ik nog slaap, maar een eindje verderop ligt de ´verklaring´: een plastic bakje met ingewanden en andere kippenonderdelen. Het personeel laat mijn ´cadeautje´ gewoon liggen en doet alsof er niks aan de hand is. Ik kijk nergens meer van op.

De jeep haalt me op bij het hostel en ik ontmoet de rest van mijn groep: twee Braziliaanse koppels, dertigers en vijftigers, allemaal gehuld in strakke witte shirts en glimmende sportschoenen. Al bij de eerste stop zijn we Vitor kwijt. Hij is professioneel fotograaf en constant op jacht naar de mooiste kiekjes. Al gauw zijn Vitor en ik bondgenoten. Door het regenseizoen ligt er een laagje water op de vlakte en het spiegeleffect is zo mooi dat Vitor en ik om de minuut willen stoppen om even rond te banjeren in het water. Omdat de omgeving zo weids is, lijkt het alsof de jeep niet vooruit gaat. Maar aan het eind van de dag komen we aan bij de eerste slaapplek: een zouthotel. Alles, van de meubels tot de muren, is gemaakt van zout. In het hotel is vreemd genoeg geen bed voor mij gereserveerd, maar het personeel komt met een briljante oplossing. Ik mag de kamer delen met een kale, tandloze, oudere Duitser. Ik pers er een glimlachje uit en zeg dat het prima is. Gelukkig ben ik zo moe dat ik meteen in slaap val.

De tweede dag is lang, koud en de jeep schudt ons constant door elkaar. We passeren geisers, prachtige meren en de bekende ´boom van steen´. Maar we zijn verwend: het euforische gevoel van de eerste dag ontbreekt. Desalniettemin is het hostel is erg mooi gelegen, midden op de vlakte bij een lagune met flamingo´s. Hier ´vieren´we nieuwjaar. Vlak voor twaalf uur gaan we naar buiten en gokken wanneer het nieuwe jaar is begonnen. Het is een beetje vreemd zonder vuurwerk en feest, maar de ongelooflijke sterrenhemel maakt het heel puur en sereen. Na een paar uur staan we alweer klaar voor dag drie, die om kwart voor vijf begint. Een probleempje: gids Ruben is nergens te vinden. Na een tijdje zoeken horen we lawaai in de badkamer en daar ligt -ie: snurkend en stomdronken in het wc-hokje. Eerst giechelen we een beetje, maar al snel balen we. We zijn voor niets zo vroeg opgestaan en zonder gids komen we niet ver in dit onmetelijke gebied. De hosteleigenaar maakt Ruben wakker en zegt dat we over een halfuur kunnen vertrekken. Maar na een paar meter weten we genoeg en neemt Vitor het stuur over. Van achterin de jeep voeren we Ruben aardbeienlolly´s om de stank uit zijn mond te maskeren. Het is jammer dat we geen oordopjes bij ons hebben, want Ruben kakelt aan een stuk door. We rijden door een geweldig woestijngebied met de mooiste lagunes. Tussen de middag steken we de grens over naar San Pedro de Atacama in Chili, een woestijndorpje dat floreert dankzij toeristen. Mijn hostel ligt ver van het centrum in een sloppenwijkje. Zoon van de eigenaar Roberto begroet me hartelijk en helaas, dankzij mijn oververhitte hoofd noemt hij me vanaf dat moment ´blonde met de kleur van het hart van een watermeloen´.

In San Pedro huur ik een mountainbike om de woestijn te verkennen. Ik krijg een primitief kaartje mee met getekende boompjes en riviertjes en als ik een zijweggetje neem verdwaal ik onmiddellijk. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik meer dan twee liter water bij me heb. Na een uur fietsen met mul zand als enige uitzicht valt de ketting eraf. Met een beetje gepruts krijg ik ´m weer aan de praat en kom ik een soort highway tegen, compleet met hittekronkels. Een beetje gevaarlijk misschien, maar er is geen verkeer te bekennen en het fietst een stuk sneller dan de mulle zandpaden. Ik krijg weer hoop, San Pedro is gelukkig vrij dichtbij en na een tijdje fiets ik fluitend het dorpje binnen en lach ik om mijn avontuurlijke omweg.



Mijn volgende bestemming is Santiago de Chile, de hoofdstad van Chili. Een ware cultuurshock: de bus heeft airconditioning, enorme, comfortabele stoelen, een tv en de conducteur dweilt het gangpad na iedere tussenstop. In Santiago wacht cultuurshock nummer 2: ik prop mezelf en mijn backpack tussen honderden gehaaste stedelingen in de metro, de snelste manier om bij mijn hostel te komen. Santiago is leuk, maar ik besluit vrij snel door te reizen naar de nabijgelegen havenstad Valparaiso. Het centrum is laaggelegen bij zee en de omliggende wijken liggen hoger tegen heuvels aan. De gekleurde houten huizen doen me sterk denken aan Villa Kakelbont en Pippi Langkous. Het is overal levendig en ik word helemaal vrolijk van al die kleurtjes. Mijn hostel is klein en gezellig en `s avonds eten we onze prakjes samen op het miniterrasje tussen de was. Naast Valparaiso ligt de badplaats Vina del Mar. Ik neem een microbusje, loop de hele kustlijn af er lees mijn boek op het strand, waar het goed toeven is met een koel briesje.



Vanuit Valparaiso neem ik de bus naar de Argentijnse stad Bariloche, midden in het merengebied. De omgeving lijkt op een ansichtkaart en door de houten chalets en bordjes met `Konditorei` en `Kuchen` waan ik me in de Alpen. Ik durf het aan om nog een keer een mountainbike te huren en fiets een circuit langs azuurblauwe meren. Soms moet ik een stukje lopen door dichte bossen om sprookjesachtige plekken als `het verborgen meer` te vinden. De ketting gaat er uiteraard een paar keer af, maar ik voel me al een echte expert. Ik weet precies met welke blaadjes ik mijn handen moet afvegen om nog wat witte vlekken over te houden. De volgende dag neem ik op aandringen van iedereen in het hostel in plaats van de bus het vliegtuig naar het toeristenoord El Calafate in het Argentijnse deel van Patagonie. Samen met een Nederlands stel dat ik in Bariloche heb ontmoet zoek ik een hostel en we huren een auto om de nabijgelegen megagletsjer Perito Moreno te bezoeken. De volgende dag vertrekken we voor dag en dauw. De Perito Moreno is enorm en af en toe vallen er onder bulderend lawaai stukken ijsblokken in het meer. Na een paar uur hebben we alles gezien en we vertrekken precies als de eerste busladingen Japanners arriveren. De volgende dag boeken we alledrie de bus naar El Chalten, een dorpje midden in een natuurpark waar je allerlei wandelingen kunt maken. De zon schijnt, de lucht is blauw en de uitzichten op de besneeuwde bergen zijn ongeevenaard. Drie dagen wandelen is hier absoluut geen straf. Maar het echte hiken begint straks in het Chileense gedeelte van Patagonie, in het nationale park Torres del Paine. Dit is slechts een opwarmertje...