Koekjesmonsters

Een weeige Brintalucht verspreidt zich over het terras. Een Amerikaans geitenwollensokkenstel bereidt een voedzaam ontbijtje in de patio van mijn hostel in Cochabamba. Ik ben hier om zes uur ´s ochtends aangekomen en wacht tot mijn kamer klaar is. Maar het personeel haast zich niet en gaat rustig bladeren vegen. "Blijf hier niet te lang", waarschuwt de Amerikaanse jongen terwijl hij het butagasstelletje inspecteert. "Dit is de meest onvriendelijke stad die we zijn tegengekomen in Zuid-Amerika." Na een lange, moeizame busrit is dit het laatste wat ik wil horen. Ik wandel aan het eind van de ochtend naar het centrum voor een ontbijtje en vergeet hun opmerking. In de markthal bestel ik een fruitsalade. Het duurt even, maar dan krijg ik ook wat: een megakom met roze aardbeienyoghurt, allerlei tropische vruchten, kokossnippers en gezellige decoraties. Ik word helemaal vrolijk en de serveerster lacht om mijn verwonderde blik.

Nadat ik een tijdje heb rondgelopen in de stad besluit ik dat ik Cochabamba eigenlijk gewoon heel leuk vind. Eten is overal op straat te krijgen: dikke moekes met geblokte schorten verkopen Boliviaanse snacks, dikke plakken cake en zoete kersttaartjes. Ik probeer alles uit en alles is even lekker. Maar Cochabamba is ook een stad van tegenstellingen. Moeders liggen met hun pasgeboren baby´s te jammeren op de stoep. Hun benen en armen zijn zwart van het vuil. Gehandicapte mensen zitten in een kruiwagen of lopen rond met zelfgemaakte krakkemikkige krukken van takken of ijzerdraad. Kleine kinderen die duidelijk onder invloed zijn doen dansjes en zingen monotoon liedjes. En in diezelfde straten bespreken tienermeisjes met naveltruitjes hun liefdesproblemen en scheppen jongens op over de mogelijkheden van hun mobieltjes.

Na twee dagen Cochabamba besluit ik een uitstapje te maken naar Villa Tunari, een dorpje dat te boek staat als tropisch, relaxed en een goede plek om even niks te doen. Bij aankomst vraag ik me af wie deze beschrijving bedacht heeft. Oke, het is er warm. Maar te warm en bovendien vochtig; na vijf minuten is mijn t-shirt kletsnat. Villa Tunari is niet gezellig. Het is een lange straat waar vrachtwagenchauffeurs op doorreis stoppen voor een vette hap. Ik zoek een hostel, maar een eenpersoonskamer is nergens te vinden. Net voordat een enorme regen- en onweersbui losbarst vind ik gelukkig onderdak. Als de ergste regen voorbij is loop ik naar het ´centrum´, op zoek naar de beloofde ontspanning. Die vind ik op een plastic stoeltje van een van de vele snackbars die kledderige patat met kip serveren.

De eigenaresse van het hostel vertelt me dat er een nationaal park in de buurt is, dus ik vestig mijn hoop op natuurschoon. De volgende ochtend loop ik naar de ingang van het park, maar de openingstijden zijn niet zo stipt. Een meisje komt naar me toegelopen en vertelt me dat er dichtbij een junglepark is dat wel open is. Zij kan meegaan als gids. Ik vraag naar de kosten en besluit op haar uitnodiging in te gaan. Haar kleine zusje van acht gaat mee. Als we bij het park arriveren besluit de receptiemedewerkster meteen de prijs te verhogen, want tja, ik ben een buitenlander. Hoewel de jungle mooi is, is het ook weer niet zo heel bijzonder. Ik heb al zin in de terugreis naar Cochabamba, maar de twee meisjes willen badderen in de rivier. Ik wacht geduldig en een halfuur later lopen we hand in hand met bloemen in ons haar naar de taxi. Terug in Villa Tunari vraagt het meisje een monsterlijk hoog bedrag voor haar ´begeleiding´(lees: meelopen). Ik weet wat af te dingen, maar ik besef wederom dat ook voor deze schattige kindertjes geldt dat alles draait om het binnenhalen van geld. Aan het eind van de middag rijd ik Cochabamba weer binnen. "Je had het kunnen weten", mailt een Finse jongen me later. "Villa Tunari betekent in het Fins ´klungeldorp´."

Ik koop een kaartje voor de nachtbus naar Sucre, lever de sleutel van mijn hostel in en lees wat op het plein. Daar kom ik een Amerikaanse jongen tegen. Hij wacht ook op een nachtbus, dus we zitten samen de tijd uit. Het is een vreemde vogel: hij wil leven als een rasechte Boliviaan. Met andere toeristen wil hij alleen Spaans praten en drinkt alleen vervuild water uit de kraan. Voor de laatste keer kopen we een sapje op de markt en halen dan onze bagage op in het hostel.

Sucre is de regeringshoofdstad, het Den Haag van Bolivia. Veel huizen zijn witgepleisterd en rondom het groene plein staan statige gebouwen. De bevolking komt iets rijker over dan in Cochabamba: er zijn minder bedelaars, veel studenten en zo af en toe rijdt er een glimmende jeep voorbij. De zondagmarkt in het nabijgelegen Tarabuco is een van de trekpleisters van de regio. Ik probeer een goedkoop minibusje te nemen, maar die kan ik nergens vinden. Een toevalstreffer, want in de toeristenbus ontmoet ik een kleurrijk groepje mensen dat elkaar al kent van een andere trip: een geweldig grappig Nederlands stel van een jaar of vijftig, een jongen uit Slowakije die al jaren in Londen werkt als zwemtrainer en een Fransman met ADHD die geen seconde zijn mond kan houden. Ik blijk in de bus naast Peter, de Slowaakse jongen, te zitten en we kletsen over ´het leven´, altijd een goed gespreksonderwerp. We verkennen het straatarme dorp en de markt, drinken wat met de Nederlanders en hebben lol om de gekke Fransoos. Terug in Sucre eten we nog wat met z´n allen en nemen dan afscheid van Peter, die doorreist naar La Paz.

De dagen die volgen dwing ik mezelf om te relaxen. Ik koop eten op de markt, lees mijn boek, ga naar de film en maak vrienden met de straatkinderen. Ze vertellen me de meest verschrikkelijke verhalen, maar het is moeilijk te zeggen of ze de waarheid spreken. Slim zijn ze wel, ze weten precies wanneer toeristen hun portemonnee trekken. Een dag voor Kerst komt een hele horde plattelandsmensen aan in de stad. Op het centrale plein krijgen ze nieuwe kleren en wat lekkers van goede doelen en studenten. Het is dringen geblazen en als de auto´s wegrijden rennen de kinderen er achteraan.

Kerst in Sucre is regenachtig en een beetje saai. Ik besluit om er zelf maar wat van te maken en koop ladingen koekjes die ik uitdeel aan de kinderen. Hoewel, uitdelen.. ze storten zich op me als bloedhonden, zelfs de moeders. De dag na Kerst is de pret voorbij. Ik vertrek naar Potosi en daarna maak ik een jeeptrip door de zoutvlakten van Salar de Uyuni. Santa Claus is leaving town!