Stemmetjes

"Cambiar dinero?" "Cambiar dinero?" Op het vliegveld van Caracas krioelt het van mannetjes die geld willen wisselen. Ik weersta de vele ´aantrekkelijke aanbiedingen´ en stap resoluut door naar de toeristenbalie. Ik blijf maar een nacht in Venezuela en de hotelmedewerker die me zou ophalen is nergens te bekennen. Terwijl het meisje achter de balie voor me aan het bellen is, stormt er een man op me af. Aan z´n keycord te zien werkt hij op het vliegveld. "Er komt zo iemand van het hotel, hoor! Maar meid, wat ik bij-na vergeten te vertellen was: als je morgen doorreist, moet je een extra tax betalen. En daarvoor moet je echt geld wisselen." Hij pakt zijn rekenmachine en maakt driftig allerlei berekeningen. Als hij mijn argwanende blik ziet, wijst hij naar zijn badge. Stemmetjes in mijn hoofd roepen: "Laat je niet oplichten!", maar ook: "Misschien heeft hij wel gelijk.." Hij neemt me mee naar een van de mannetjes in de menigte die al biljetten aan het tellen is. Ik vertrouw het echt niet meer en loop terug naar de balie.

Na een half uurtje komt de chauffeur van het hotelbusje. Als hij mijn oververhitte hoofd en rugzakken ziet, verschijnt er een rij hagelwitte tanden. Hij laadt mijn spullen in en dan begint een tien minuten durende slalom. De weg is een aaneenschakeling van kuilen en daar moet je toch of rechts of links omheen. Een blik op de straat van het hotel en ik weet dat ik geen stap buiten ga zetten. Eenmaal in mijn kamer plof ik neer op het bed. Het is aftands en er is geen warm water, maar ik ben blij. Ik ben in Zuid-Amerika! Ik kijk nog even naar een telenovela en een cursus ´Hoe knoop ik een ballon tot een hond?´en val in slaap.

Straks slalomt het hotelbusje weer naar het vliegveld. Op naar Peru, het eigenlijke beginpunt van mijn reis! En dan zal ik zien of ik trots op mezelf kan zijn dat ik niet gezwicht ben voor het taxverhaal. Of dat ´cambiar dinero´ toch stiekem wel handig was geweest...