Jack Spallow in de jungle

“I am Jack Spallow and I love you aaaaaall!!!” Onze gids buldert het uit en hijst nog maar eens een keer zijn broek op. Op de eerste avond van onze trekking in de jungle hebben we ons geïnstalleerd in een hutje bij een rivier en zitten om het kampvuur. De groep bestaat uit vier Nederlanders (twee bulldozers, Leonie en ik), drie Franse meisjes en een groepje luidruchtige Engelse jongens die zoals altijd bier drinken alsof hun leven er van afhangt. Af en toe stappen ze over op bananenblad-tabak, een rum-mixje of Thaise whisky, de favoriet van gids Noi.

Noi – zelf noemt hij zich Jack Spallow (Jack Sparrow ) - zit onder de littekens (opgelopen toen hij jaren geleden dronken achter het stuur zat) en loopt rond in een broek waarvan de rits kapot is. Dit mankement is op zich al een beetje gênant, maar hij benadrukt het extra door zijn broek voortdurend tot zijn schouders omhoog te trekken. We vinden hem al een beetje vreemd na een dagje lopen en rondhobbelen op een eigenwijze olifant, maar na een paar slokken whisky – door hem steevast magical water genoemd - komt hij helemaal los. Hij begint Thaise liedjes te zingen en roept gierend van het lachen om "mole dlinks".

Ons Nederlanders vindt hij maar saai. “You are no fun!” roept hij uit en stelt voor om met zijn allen in onze onderbroek te gaan zwemmen in de ijskoude rivier. In plaats van zijn broek op te hijsen, trekt hij 'm steeds verder naar beneden en dan staat hij ineens voor ons met zijn knokige lijf in een wit onderbroekje. Hij maakt een paar sprongetjes over het kampvuur en rent snel weg. Voor de zekerheid lopen we hem met onze zaklampen in de aanslag achterna en horen we een plons. Jack baddert een tijdje, vindt het allemaal prachtig en wij kunnen niet meer ophouden met lachen.

Tot onze grote verbazing staat Jack ’s ochtends vroeg alweer bij het water om zich te wassen. Hij omschrijft zijn toestand bij het opstaan weliswaar als “a helicopter in my head”, maar na een paar slokken whisky was die gelukkig weg. We gaan al gauw weer op pad en ook Jack loopt zonder morren de mooie route. We klimmen omhoog door het woud, zwemmen even bij een waterval en lopen door rijstvelden. ’s Avonds logeren we in een dorpje bij een oude stam. We kaarten bij kaarslicht en duiken ons bed weer in. Jack vindt het maar saai en gaat naar eigen zeggen een dronken vriend thuisbrengen. Ons is het allang duidelijk: een slap excuus om ongemerkt zelf nog even wat drank naar binnen te kunnen hijsen.

Op dag drie trekken we nog dieper de jungle in. Vaak zien we niks en moeten we ons door dikke struiken en over zompige paadjes heen werken. Deze dag is niet erg zwaar en ’s middags is het helemaal relaxen als we gaan bamboeraften over de rivier. Op grote vlotten drijven we de rivier af en dobberen langs jungledorpjes waar kinderen zich de hele dag vermaken in hun bootjes. Nog niet helemaal opgedroogd stappen we de jeep in die ons terugbrengt naar Chiang Mai. Jack Spallow zit voorin naast de bestuurder en glimlacht tevreden. Op het dashboard rammelt een vol flesje magical water.