Good Morning Vietnam!

Verveel je je in Hanoi? Ga eens boodschappen doen! Het leidt gegarandeerd tot een significante verbetering van je reactiesnelheid, je adrenalineniveau, je sociale vermogens en je ruimtelijke inzicht. Eigenlijk zou het zo een alternatief dagtoertje kunnen zijn, shoppen in de hoofdstad van Vietnam.

Wij nemen de proef op de som. Allereerst banen we ons een weg door de metersdikke laag struikrovers: locals op brommertjes die hun hoofd compleet bedekken met een grote helm en bijpassende sjaals en mondkapjes. Gillende verkopers (“Motorbike?”, “Bananas?” “Buy from me?”, “Where are you from?”) negeren we onverbiddelijk, ook al lopen ze minutenlang in onze nek te hijgen. En ondertussen slalommen we over de stoepen die volgebouwd zijn met duploachtige peuterkrukjes waarop Vietnamezen noedelsoep naar binnen werken. We moeten goed onthouden in welke richting we lopen, want voor iedere boodschap moet je ergens anders heen. Zo is er een koekjesdistrict, een knopendistrict, een speelgoeddistrict,een bakvormdistrict en een lampionnendistrict.

Uitgeput van al dit multitasken nemen we afscheid van heksenketel Hanoi en besluiten te gaan relaxen in Halong Bay. We gaan naar het busstation, kopen een ticket en voor we het weten worden we door handige mannetjes de verkeerde bus in gesleurd. Na een dollemansrit van een paar uur komen we groen en geel aan op de plaats van bestemming. Raar, denken we nog. Stappen we uit midden op de snelweg? Tja, wat hadden we dan gedacht, dat we in het centrum gedropt zouden worden? Gelukkig staan er al een paar motorbikes klaar die ons voor een recordbedrag Halong City binnen willen rijden. We klimmen achterop en na een tijdje spookrijden komen we aan in de toeristische zone, die nogal leeg blijkt te zijn. Volgens de hoteleigenaren is het “hoogseizoen”, “heeeeeel erg druk” en “de populairste tijd van het jaar”, maar het is verdacht stil in Halong City. Geen toerist te bekennen. Ook geen beroemde limestonerotsen trouwens, want door het slechte weer is het zicht minimaal.

De volgende dag is het een klein beetje opgeklaard en kopen we een ticket voor de boot naar Cat Ba Island, een eiland in de baai bij Halong City. Ook hier worden we verhandeld: keer op keer stelt een andere kapitein zich aan ons voor en het mannetje met de passagierslijst blijft maar wachten op “een bus die aan moet komen vanuit Hanoi”. Helaas kunnen we niks anders doen dan braaf te wachten tot een boot ons wil meenemen. Uren later gaan we van wal. De toer die ons beloofd was blijkt nogal ingekort te zijn en na vijf minuten wordt de boot compleet stilgelegd voor een lunch die er niet zou zijn, maar we zijn al lang blij dat we überhaupt nog aankomen op het eiland.

Op de kade staat ons een nieuwe verrassing te wachten. De lokale bus die normaal vanaf de haven naar Cat Ba City vertrekt, gaat volgens de gids op de boot niet meer. Als we flink betalen, kunnen we met zijn groep mee in de minivan. Wij vertrouwen niks meer en willen het eerst zelf even checken, maar als we een paar minuten later willen onderhandelen over de prijs is het al te laat. We kunnen voor de driedubbele prijs mee. Hadden we hem maar moeten geloven... Vertwijfeld blijven we met z’n tweeën achter op de kade. Het begint al te schemeren en we horen onweer aankomen, dus uiteindelijk zwichten we voor het aanbod van de motorrijders die ons aanklampen. We zijn ongeveer tien minuten onderweg als we de lokale bus tegemoet zien komen. Ach ja, nog maar 29 kilometer te gaan. Wat kan ons het schelen dat we afgezet zijn, in de ijskoude wind zitten, in het donker over hobbelige wegen rijden en scheef hangen omdat de drivers onze backpacks op schoot hebben!

Cat Ba Island staat bekend om een groot natuurpark en de hospital cave, een ziekenhuisje in een grot dat de Vietnamezen gebruikten tijdens de oorlog tegen de Amerikanen. We boeken een toertje en samen met twee motorbikegidsen rijden we het eiland over. We sjezen de heuvels op en af, bezoeken de indrukwekkende grot en wandelen omhoog naar het hoogste punt van het eiland. Als we uren later weer in een bijzondere bus zitten terug naar Hanoi concluderen we dat ze eigenlijk zo slecht nog niet zijn, die motorbikes. Een beetje frisse lucht is niet weg en je hebt geen last van medepassagiers als een koelkast, een misselijke Vietnamees of een dode kip.

Eigenlijk zijn we van plan om meteen door te gaan naar zonnige temperaturen, maar op het laatste moment raken we toch enthousiast over een trekking door de rijstvelden bij het hooggelegen stadje Sapa. De weersvoorspellingen van het toerburootje vallen best mee, dus we gaan ervoor. We nemen de nachttrein en komen de volgende ochtend aan. Tijdens het ontbijt valt ons al op dat het eigenlijk toch best koud is in Sapa. In restaurants hebben ze geen verwarming en obers lopen overal te bibberen in dikke gewatteerde jassen. Helaas blijkt de mist ook niet echt op te trekken en houdt het niet op met miezeren.

We trekken onze schoenen aan en gaan op pad. ‘Heerlijk wandelen in Sapa’ wordt ‘soppen in Sapa’ en we kunnen niet genieten van prachtige vergezichten, maar leuk wordt het wel. We bezoeken allerlei bergstammen die nog steeds rondlopen in traditionele kleding. De vrouwen ruiken geld door al die toeristen en blijven ons maar achternalopen met hun rugzakmanden vol zelfgemaakte prullaria. Nogal irritant, van die klevers, maar we zijn maar wat blij als ze ons aan het handje nemen en keer op keer behoeden voor grootse valpartijen.

Samen met onze gids Moa overnachten we bij een lokale familie. Er wordt een vuurtje gestookt, onze voeten ontdooien weer wat en we maken kennis met de andere gasten: hippies uit California en een pasgetrouwd ouder echtpaar uit Canada. De hippies jubelen over hun polygamische levensstijl, de Canadezen eten voor het eerst met stokjes en Moa kletst over haar leven in Vietnam, dus wij vermaken ons prima. Mijn in Thailand aangeschafte drie euro-schoenen zijn overleden en onze broeken vertonen nog steeds sporen van dikke lagen gele klei, maar we hebben weer wat meegemaakt. Zoals alle afzetters en oplichters ons keer op keer glimlachend meedelen: “Good Morning, this is Vietnam!”