De Route du Soleil, maar dan net even anders

“Joehoe, volgens mij zijn we er!” gil ik naar rechts in de nachtbus naar Hue. Eigenlijk horen we te slapen, maar dat wil niet echt lukken met een buschauffeur die Super Mario adoreert. Het personeel vindt het bovendien zonde dat de tussenpaden in de volgeboekte bus onbenut blijven, dus de rijstzakken blijven maar binnenstromen. In de verte, ergens achter de metersdikke bunker om me heen, hoor ik Leonie juichen. We barsten in lachen uit. We hebben het weer overleefd!

In Hue regent het en we zijn nog steeds tot op het bot onderkoeld na onze avonturen in het noorden van Vietnam. We houden daarom een theemarathon, spelen een potje pool ( het hele barpersoneel rukt uit om getuige te kunnen zijn van ons bovendrijvende talent ), we maken een superdeal voor een dagtocht en gaan eten in een voor ons heel sjiek restaurant – een stoffen servet op schoot in plaats van toiletpapier met roze pandaatjes, bij elkaar passend bestek en stemmige muziek in plaats van hysterisch krijsende plaatselijke sterren. De wolken trekken de volgende dag een beetje weg en Hue blijkt met zijn enorme citadel, majestueuze keizerlijke graftombes en de Perfume River zeker de moeite waard.

Genoeg natuur en cultuur! Kleding op maat-mekka Hoi An is de droom van elke shoplustige vrouw en ook wij worden aangestoken door het virus. ‘Kijken, kijken, niet kopen’ denk ik eerst nog, maar uiteindelijk zwicht ik toch. Leonie heeft voor haar baan een pak nodig en ineens hebben we een agenda, boordevol afspraken bij kleermakers. We maken ons dagenlang druk over uitermate belangrijke zaken: een verkeerd zittende naad, het aantal knopen in een jasje of het perfecte borduurseltje.

In een restaurantje in Hoi An ontmoeten we heel toevallig Mr Phong, een Vietnamees die toertjes organiseert naar zijn dorp, een paar kilometer verderop. We springen achterop de motorbike en het wordt een geweldige dag. Mr Phong vertelt in zijn huiskamer over zijn persoonlijke ervaringen met de oorlog en het communistische regime (dat nog steeds grote invloed uitoefent op het land), laat ons kennismaken met prominente dorpsbewoners als de openluchtkapper, de toekomstvoorspeller en de varkensboer en neemt ons mee naar een tabaksfabriek en de rijstwijnbrouwerij.

Onze talloze smeekbedes krijgen eindelijk gehoor. In Nha Trang verdwijnen de wolken langzaam en we kunnen zelfs pootje baden in de Pacific. Uitgeput van alweer een nachtbus hebben we alleen maar zin in stom niksdoen, dus besluiten we een modderbad te nemen bij de plaatselijke hotsprings. Na een koude douche plonsen we gewapend met kleine zandbakemmertjes in een geelbruin poeltje. Helaas is de zon snel verdwenen en kan de modder niet opdrogen, maar we gaan gewoon vrolijk verder en werken het schema (badderen, douchen, hogedrukspuit, watervalletje en peuterbad) nauwgezet af.

Helemaal fris en fruitig maken we de volgende dag een boottrip langs nabijgelegen eilandjes. Onderweg is er een internationale karaoke met maar één mogelijke winnares: een Russische dikke aangeschoten prima donna die, gehuld in een bikini en een steeds afvallende pareo, al dansend en springend nationale liederen vertolkt.

Koud wordt het niet meer in Vietnam. In Mui Ne wanen we ons zelfs in de Sahara. Met een jeep gaan we naar de witte en gele zandduinen en bivakkeren uren op het strand, waar tientallen kitesurfers de golven trotseren. We vergeten de tijd en verbranden ‘een beetje’. Gehavend, maar heerlijk relaxt nemen we afscheid van Mui Ne en vertrekken naar Saigon.

In Saigon wordt opnieuw duidelijk wat voor gruwelijkheden hier in oorlog hebben plaatsgevonden. We bezoeken de Cu Chi-tunnels, een ingenieus, 250 meter lang netwerk van ondergrondse tunnels, aangelegd door de communistische Noord-Vietnamezen. De tunnels zijn zelfs voorzien van keukens en wapenwerkplaatsen en overal zitten geheime uitgangen waardoor verrassingsaanvallen mogelijk waren. Een gedeelte van de tunnels is speciaal voor westerlingen geopend en verhoogd van een halve meter naar een meter, maar we houden het maar een paar minuten uit. Het is bijna niet voor te stellen dat de Noord-Vietnamezen hier soms wekenlang bivakkeerden. Onze gids is overduidelijk gecharmeerd van het communisme en vertelt vol trots over de absurde vallen die de Noord-Vietnamezen uitzetten. Terug in Saigon bezoeken we onder andere het oorlogsmuseum. Een nogal gekleurd museum, dat enkel aandacht besteedt aan de misdaden van het Amerikaanse leger.

We hebben wel weer zin in een paar dagen dobberen over de Aziatische wateren en besluiten met de boot Cambodja binnen te gaan. Op naar een nieuw land en terug naar onze oude vertrouwde rivier, de Mekong!