Pottenbakkersvoeten

Het schommelt, het kraakt en het klotst. Precies wat je je voorstelt bij een drijvend hostel. Als ik ’s ochtends de glimmend groene gordijnen opendoe, kijk ik zo uit over de Rivier Kwai. Gek om je voor te stellen dat op deze zwoele plek zoveel ellende heeft plaatsgevonden. In de Tweede Wereldoorlog werkten dwangarbeiders hier in Kanchanaburi aan een brug over de Kwai met daarop een spoorlijn naar Myanmar. Zoals de bijnaam ‘dodenspoorlijn’ al zegt kwamen talloze mensen door het schrikbewind van de Japanners om het leven. Ook een ver familielid van mij, dat misschien wel op de plaatselijke begraafplaats ligt.

Na een nacht vol vredig gewieg – slechts eenmaal verstoord door een voorbijkomende jengelende karaokeboot – neem ik de bus naar de Erawan Watervallen. Net als de Thai glibber ik op teenslippers de anderhalve kilometer naar boven. Ik baan me een weg door stromende riviertjes en over gladde rotsblokken en passeer de zeven ‘trappen’ van de waterval. Eenmaal boven aangekomen bestudeer ik mezelf en constateer tevreden dat er nog best een paar droge en schone plekjes te bespeuren zijn.

Dan slaat het noodlot echter toe. Net op het moment dat ik fluitend aan de terugweg wil beginnen, zuigt mijn slipper zich vast in een diepe modderpoel en knapt kapot. Geen veiligheidsspeld is hier tegen opgewassen. Beduusd blijf ik midden in de plas staan en glimlach stom naar de voorbijkomende Thaise dagjesmensen (die het nodig vinden om met handgebaren duidelijk te maken dat het echt ‘finito’ is met mijn slipper). Dan maar op blote voeten. Ik houd mezelf voor dat dit voor junglekinderen de normaalste zaak van de wereld is en begin met hernieuwd elan aan de tocht naar beneden.

Bij de uitgang zijn mijn voeten verstopt onder een dikke laag grijze klei en ik besluit gelijk nieuwe slippers te kopen bij het toeristenwinkeltje. De verkoopster bekijkt me van top tot teen (haar blik blijft verdacht lang hangen bij mijn pottenbakkersvoeten) en stamelt ten slotte dat ik ‘helemaal vies’ ben. Daar zit best een kern van waarheid in. Ze nodigt me uit in de badkamer van de familie en een paar minuten later loop ik weer enigszins fris naar buiten op nieuwe slippers met chilipepertjesmotief.

De volgende dag reis ik door naar Ayuthaya, een oude Thaise stad waar allerlei tempelresten te bewonderen zijn. Ik stap de bus in met een zakje gegrilde banaantjes en ontdek dat streetfoodverpakkingen hier gemaakt zijn van kladpapier. Vandaag van een wiskundestudent, aan de complexe berekeningen te zien. In Ayuthaya huur ik gelijk een fiets en manoeuvreer mezelf tussen de rokende trucks en tuk tuks. Ik heb een kaartje meegekregen, maar de plaats waar je met een ferry de rivier kan oversteken naar een tempel kan ik nergens vinden. Ik geef het bijna op, maar zie dan drie moeilijk kijkende gezichten. Fietsers! Fijn, ik kan mijn ellende even delen. Het blijken twee Belgen en een Nederlandse te zijn en samen gaan we op tempeljacht. De boot is ook met zijn vieren niet te vinden en de Thai wijzen allemaal een andere kant op, dus dan maar over de autobrug. Al puffend en zwetend tillen we de fietsen de brug op en een paar hindernissen later belanden we gelukkig op de juiste plek. De rest van de middag tuffen we het hele plaatsje door en nemen dan –met zadelpijn - afscheid.

Als een volleerd weggebruiker sjees ik terug naar mijn hostel en maak me klaar voor de nachtbus naar Chiang Mai, verder in het noorden van Thailand. Daar stap ik de volgende ochtend verkreukt uit. Ik rol een tuk tuk in naar het centrum en zit toevallig tegenover een Nederlands meisje, Leonie. Een paar uur later is het geregeld: wij gaan de komende dagen de jungle in!