Hoor de rijst eens groeien!

“Take it easy and don’t forget to take it easy!” Het vingertje van de oude hosteleigenaresse gaat belerend omhoog als ze onze uitgeputte gezichten ziet. Na een tweedaagse bootreis over de Mekong-rivier zijn we vanuit Thailand in Luang Prabang (Laos) aangekomen. Met een houten kont en overal spierpijn, dus we nemen haar advies graag ter harte. We dumpen onze spullen in de kamer, ploffen neer op het bed en slaken een diepe zucht. Het relaxen kan beginnen!

De volgende nacht is het topdrukte in de badkamer. We hebben eerder die avond op advies van de ober dé specialiteiten van Luang Prabang uitgeprobeerd. De voorgeschotelde drabjes waren geen lust voor het oog en de maag van Leonie blijkt er nu nog minder blij mee te zijn. Geen probleem, de hostelkamer is eigenlijk een prima ziekenboeg en met een zakje kleefrijst, een appel en een banaan tover je vliegensvlug een gezond, darmvriendelijk fruithapje tevoorschijn. En Luang Prabang is een prima plek om even niks te doen. Met een fietsje tuf je op een slakkengangetje de straten vol Franse koloniale huizen door en ’s avonds kun je rondslenteren op de sfeervolle nachtmarkt. Ja, af en toe moet je even je adem inhouden en je ogen dichtknijpen (de barbecues roken 24 uur per dag door), maar dat is wel de grootste inspanning die je hier moet leveren.

Een paar dagen later durven we het weer aan en reizen we door naar het minidorpje Muang Ngoi Neua, dat alleen per boot te bereiken is. Mannen timmeren boten, vrouwen doen de was in de rivier en kinderen spelen op straat met stukjes papier en plastic zakjes. We blijven er een nachtje en keren dan terug naar de ‘bewoonde wereld’: Vang Vieng.

Vang Vieng is een stadje dat – naast de geweldige natuur - bekend staat om zijn ‘happy’ bezoekers. Een magisch paddenstoeltje teveel, daar doen ze hier niet moeilijk over en op de menukaart prijken exquise gerechten als ‘happy fruitshake’ en ‘happy pizza’. Als je helemaal ‘happy’ bent, hang je achterover in een van de loungecafeetjes. Welke, maakt niet uit. Overal liggen de kussens klaar en staan tv’tjes geprogrammeerd op oude Friends-afleveringen.

Wij zijn al happy genoeg dat we eindelijk weer eens iets actiefs kunnen doen, dus we gaan ’s ochtends vroeg kajakken op de rivier. We peddelen de Nam Song af en houden een pauze bij een van de barretjes aan de oever. Daar kun je vanaf een hoge stellage met een kabel naar beneden sjezen en je dan in de rivier storten. Onder begeleiding van wat junglekreten springen we naar beneden, drogen wat op en gaan weer verder. Op speciaal verzoek van Leonie en mij gaan we met de hele groep de ‘Sleeping Cave’ in, een grot waar Laotianen tijdens een vroegere oorlog elke nacht in sliepen. We krijgen allemaal twee kerstboomkaarsjes en waden de duisternis in. Af en toe een stukje zwemmen of naar beneden glijden is wel nodig en compleet besmeurd komen we de grot uit.

Voordat we doorgaan naar Vietnam brengen we nog een bliksembezoekje aan Vientiane, de hoofdstad van Laos. We bekijken tempels, nemen nog één keer de tuk tuk en treffen de laatste voorbereidingen voor de ‘hel’, zoals het in de boekjes beschreven staat: de 24-uur durende busreis naar Vietnam. Met een riant overlevingspakket op schoot nemen we definitief afscheid van Laos. Er wordt weleens gezegd dat de Vietnamezen de rijst planten, de Cambodjanen toekijken en de Laotianen alleen maar luisteren hoe de rijst groeit. Laos is synoniem voor onthaasten, en dat hebben we geweten. Nu op naar het hectische Hanoi!